28 augustus 2017
Context: Frank de Boer is trainer van Crystal Palace, waarmee hij geen enkele wedstrijd weet te winnen 

Wieberen: Frank de Boer

In de rubriek Wieberen schrijft Frank Fabian van Keeren wekelijks wie uit de voetbalwereld zo snel mogelijk zijn biezen zou moeten pakken. Deze week valt het doek voor Frank de Boer. 

In januari bezocht ik de competitiewedstrijd Crystal Palace – Swansea City. Wie voetbal wil beleven zoals het bedoeld is, moet naar Selhurst Park. Het gammele stadion staat midden in de verpauperde wijk South Norwood, in het zuiden van Londen. De toegangspoortjes zijn er zo smal, dat supporters er alleen met ingehouden bierbuik zijwaarts naar binnen kunnen. Eenmaal binnen waan je je in de kantine van VV Wapserveen. Het is er klein, het ruikt er naar zweet en in de rust wordt het lauwe bier er nog net niet tegen de muren uitgeplast.

Crystal Palace speelt al honderddertien jaar kick and rush, maar moet vanaf dit seizoen ineens aantrekkelijk aanvallend voetbal gaan spelen. Een cultuuromslag die Frank de Boer als nieuwe trainer wordt geacht te bewerkstelligen. 

Het tenue van Crystal Palace lijkt sterk op dat van FC Barcelona. Misschien dat De Boer daarom dacht dat dit een goede club voor hem zou zijn, want anders valt zijn keuze niet te verklaren. Na zijn kortstondige avontuur bij Inter, was dit de slechtst denkbare stap in zijn trainerscarrière. Frank de Boer die Crystal Palace positiespel bijbrengt, het is als Arnon Grunberg die Rick Karsdorp leert hoe je een opstel schrijft. Met alle d’tjes en t’tjes op de juiste plaats.

Wat zou ik graag een training van Palace bijwonen. Dan kon ik zien hoe Frank op zijn fluitje blaast, nadat Joel Ward weer eens een bal door een van de ruiten van de trainingsaccommodatie heeft gepoeierd. Zodra het spel stilligt, legt Frank in zijn steenkolen-Engels voor de zoveelste keer uit, dat ze dat zo dus niet meer doen. Hij vraagt om een bal en doet zelf voor, hoe Joel met een stiftje een middenvelder bereikt, die van daaruit de vleugels kan zoeken. Ward knikt begripvol, maar peert de volgende bal die hij krijgt blind tegen het hoofd van Martin Kelly aan. Iedereen lachen natuurlijk. Iedereen, behalve Frank. 

Dat hier geen eer aan te behalen valt, zal ook Frank zelf inmiddels wel inzien, na drie nederlagen op rij. Hij zal de eerste kroonprins van het Nederlandse trainersgilde niet zijn, die aan zelfoverschatting ten onder gaat. Die denkt dat het hem wel kan lukken, om van elf houthakkers elf ballerina’s te maken. Inmiddels is de schade aan zijn imago al niet meer te overzien.

Vertrek, Frank! Vertrek nog deze week. Vertrek op kousenvoeten. Niemand zal je missen. Joel Ward niet, Martin Kelly niet en de supporters niet. Ga een jaartje werken in de winkel van je vrouw. Luister lekker naar Marco Borsato en pak eens een boek van Nicci French. Maar vooral: ontken in alle toonaarden dat je ooit trainer van Crystal Palace was. Het is de enige manier om je nog prille trainersloopbaan te redden. Aanvankelijk zal iedereen denken dat je gek geworden bent, maar de geschiedenis zal mild voor je zijn. Nu staat namelijk al vast, hoe men over een paar jaar aan je terug zal denken op Selhurst Park.

Alsof je er nooit bent geweest.